ਮੇਰੀ ਯਾਦਗਾਰ ਯਾਤਰਾ
Meri Yadgar Yatra
ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਕੁਝ ਅਜਿਹੇ ਤਜ਼ਰਬੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਸਾਡੇ ਦਿਮਾਗ ਨੂੰ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦੇ। ਅਜਿਹੇ ਅਨੁਭਵ ਬੇਹੱਦ ਰੋਮਾਂਚਕ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਮੈਂ ਸਾਡੇ ਸਕੂਲ ਦੁਆਰਾ ਆਯੋਜਿਤ ਜੈਪੁਰ ਦੀ ਨਖਰਾਲੀ ਢਾਣੀ ਦੀ ਛੋਟੀ ਯਾਤਰਾ ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਦੇ ਸਾਰੇ ਅਨੁਭਵ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਯਾਦ ਹਨ। ਇਹ ਮੇਰੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਤੋਂ ਦੂਰ ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਯਾਤਰਾ ਸੀ।
ਯਾਤਰਾ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਰਾਤ ਮੈਂ ਉਤਸ਼ਾਹ ਕਾਰਨ ਸੌਂ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ। ਯਾਤਰਾ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਅਸੀਂ ਸਵੇਰੇ ਪੰਜ ਵਜੇ ਸਕੂਲ ਪਹੁੰਚੇ ਅਤੇ ਫਿਰ ਬੱਸਾਂ ਵਿੱਚ ਸਵਾਰ ਹੋ ਕੇ ਜੈਪੁਰ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋਏ। ਇਸ ਛੇ ਘੰਟੇ ਦੇ ਬੱਸ ਸਫ਼ਰ ਦੌਰਾਨ ਸਾਨੂੰ ਗਾਉਣ ਅਤੇ ਵਜਾਉਣ ਦਾ ਬਹੁਤ ਮਜ਼ਾ ਆਇਆ।
ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ‘ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਨਖਰਾਲੀ ਢਾਣੀ ਰਾਜਸਥਾਨ ਦਾ ਅਸਲੀ ਪ੍ਰਤੀਕ ਸੀ। ਰੰਗਾਂ, ਸਜਾਵਟ ਅਤੇ ਪਰਾਹੁਣਚਾਰੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਹੀ ਮਾਹੌਲ ਸੀ। ਕੰਧਾਂ, ਦਰਵਾਜ਼ਿਆਂ ਅਤੇ ਕਮਰਿਆਂ ਦੀ ਦਿੱਖ ਅਤੇ ਪੇਂਟਿੰਗ ਇੱਕ ਰਾਜਸਥਾਨੀ ਪਿੰਡ ਦੀ ਮੁੜ ਸਿਰਜਣਾ ਸੀ। ਮੰਜੇ ‘ਤੇ ਸੌਣ ਦਾ ਆਪਣਾ ਹੀ ਰੋਮਾਂਚ ਸੀ। ਰਾਤ ਦੇ ਖਾਣੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਸੀਂ ਆਰਾਮ ਕੀਤਾ।
ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਢਾਣੀ ਮੇਲੇ ਵਿੱਚ ਖਰੀਦਦਾਰੀ, ਊਠ ਦੀ ਸਵਾਰੀ ਅਤੇ ਦੇਸੀ ਘਿਓ ਦੀ ਰਾਜਸਥਾਨੀ ਦਾਵਤ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣਿਆ। ਕਾਲਬੇਲੀਆ ਨਾਚ ਅਤੇ ਏਕਤਾਰੇ ਦੀਆਂ ਧੁਨਾਂ ਨਾਲ ਮਾਹੌਲ ਭਰ ਗਿਆ। ,
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਨਾਸ਼ਤੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਸੀਂ ਕਠਪੁਤਲੀ ਡਾਂਸ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਫੋਟੋਆਂ ਖਿੱਚੀਆਂ। ਇਸ ਯਾਤਰਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਆਤਮ-ਨਿਰਭਰਤਾ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਆਤਮ-ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵੀ ਵਧਿਆ।
227 Words
